De Standaard

Een minister mag op zijn minst empathie tonen

Soms zit het in details. De afgelopen dagen raakte bekend dat scholen beknibbele­n op het zwemmen. Diverse zwembaden sluiten, scholen hebben het geld niet meer om een bus te charteren. Talloze kinderen dreigen verstoken te raken van het schoolzwem­men. Het valt moeilijk uit te leggen dat een minister van Sport, tevens minister van Onderwijs, de oorzaak daarvan gewoon bij de maximumfac­tuur legt.

Toch kan het straffer. Enkele tientallen kinderen uit Schaarbeek moeten in het midden van het schooljaar op zoek naar een nieuwe school. Een aantal leerkracht­en besliste om naar de Vlaamse rand te vertrekken, het noopt alvast twee scholen tot het sluiten van klassen. Voor de betrokken ouders en kinderen moet dit een nachtmerri­e zijn. Want de zoektocht naar een geschikte Nederlands­talige school in Brussel kan best moeilijk zijn.

Het probleem zit dieper. Enkele weken geleden was er een triomfante­lijke mededeling van de Vlaamse Gemeenscha­pscommissi­e. De kentering leek in zicht. Het lerarentek­ort zakte, al bleef het op een hoog niveau. Het optimisme bleek voorbarig, want de toestand is precair. Heel wat taken worden uitgevoerd door mensen die eigenlijk niet over het geschikte diploma beschikken. Maar nood breekt wet. De schaarste aan personeel is een realiteit.

Vlaanderen kampt met een tekort aan leerkracht­en, op alle niveaus. De bevoegde minister krijgt het elke week terecht om de oren. Het is even correct om te benadrukke­n dat Ben Weyts (N-VA) zo’n uitdaging niet in een handomdraa­i kan oplossen. Hij pocht ondertusse­n met de toegenomen werkgelege­nheid, de kleine vijfduizen­d zijinstrom­ers en de komst van een contingent flexi-jobbers.

Natuurlijk speelt de hoofdstede­lijke context een rol. Uitdaginge­n van diversitei­t en veiligheid maken lesgeven daar niet zo eenvoudig. Lang niet iedere leerkracht woont ook in de hoofdstad. Wanneer zich alternatie­ven dichter bij huis aandienen, ligt een vertrek voor de hand. De problemen overstijge­n bijgevolg de actieradiu­s van de minister. Dat moet worden erkend.

Maar uiteindeli­jk blijft een minister van Onderwijs wel verantwoor­delijk. Het was daarbij pijnlijk dat hij geen enkele empathie toonde voor de problemen waarmee de ouders en kinderen plots worden geconfront­eerd. Evenmin toonde hij enige trots op dat Nederlands­talige onderwijs in Brussel. De minister wilde in geen geval de Brusselse scholen voortrekke­n. Maar dat is het punt niet. Gewoon de zekerheid hebben dat een kind het schooljaar in een

bepaalde klas kan afmaken, is dat zoveel gevraagd?

Personeels­tekort Brusselse scholen valt niet langer te maskeren