Mooi voor paal met haar arafatsjaal
Die ochtend stond Parbleu voor de spiegel en vroeg zich af over welk wereldprobleem hij deze keer zijn licht moest laten schijnen. Ruim een uur later stond hij daar nog.
Moest het maar eens gaan over de onrustbarende prostaatvergroting van de Engelse koning Charles die de hele wereld al een week wakker houdt? U wist daar niets van, zegt u?
Het probleembuikje van de prinses van Wales dan maar? Ook zéér zorgelijk, maar te voorbarig om de lezer dezer rubriek mee lastig te vallen.
Dan maar de sneeuwbom die deze week centimetersdik en alles ontwrichtend op ons hoofd had moeten vallen? Dat natuurfenomeen was achteraf gezien evenmin belangwekkend genoeg, maar wel blij dat we het overleefd hebben. Als u het ons toch vraagt? Was het werkelijk nodig dat VRT-weervrouw Jacotte Brokken (samen met al haar collega’s) ons de hele week de stuipen op het lijf joeg voor die paar sukkelachtige vlokjes?
Eerlijk? Ergerlijker was haar gejammer in interviews over haar lijf. Dat we er allemaal geen zak mee te maken hebben, meende ze duidelijk te moeten maken. Zeer juist, lieve Jacotte, we hebben er inderdaad geen zak mee te maken. En dat u net niét de slimste mens ter wereld bent als het op tv-quizjes aankomt? Ook spijtig. We leven intens met u mee. Maar kunnen we het daar voortaan bij houden? Dank u zeer. Sneeuw, had u beloofd!
Parbleu keek door het raam. Hij had inmiddels een eenvoudige, maar voedzame maaltijd tot zich genomen en zag dat de Schelde (dat is de rivier die voor zijn neus passeert) er nog altijd kalmpjes bij lag. De brug over de Schelde ook. Over die brug woedde nochtans lokaal een hitsige politieke strijd. Eén politicus vond – vanwege zijn groene godsdienst? – dat er zich eigenlijk nog hooguit enige fietsers en wat wandelaars op die brug mochten begeven. Dat in tegenstelling tot een politica van een naburige gemeente die het daar totaal niet mee eens is, althans niet tot de volgende verkiezingen. Of zoiets. Geeuw. Wacht tot de dag dat wij nog eens in Café Ambiance binnenstuiken en daar eens ferm ons gedacht over zeggen.
Vervolgens deed Parbleu een dutje. Kort nadien was het moment aangebroken waarop hij weer fris en monter de wereld strak aankeek. Het toeval wilde helaas dat de wereld op dat moment terugkeek in de gedaante van Bart Schols van VRT Canvas. Wat was er met die jongen aan de hand? Iets verkeerds gegeten? Prostaatvergroting? Je zag hem al van meet af aan denken: waarom zit ik hier niet met mijn vertrouwde familie? Waar is Jonathan Holslag, die altijd zo sappig vertelt dat het allemaal de schuld is van de Chinezen? Mia Doornaert als het in Parijs druppelt? Een professor economie die zegt dat het met de koopkracht wel meevalt, maar begot niet weet hoeveel hij zelf per maand verdient? Een lesbiastische schrijfster die alwéér een boekje in de aanbieding heeft? Of Tinneke Beeckman, want filosofen mogen toch ook wel eens prettig om naar te kijken zijn? Dirk Draulans of Rik Torfs, allebei verhinderd? Etienne Vermeersch? Komen te gaan?!???
Bart Schols overschouwde zijn studio net voor het begin van De afspraak. Hij keek op zijn papiertje en schrok: ‘Wie? Fatena Al-Ghorra? O ja. Die mevrouw die meer dan drie maanden in
Gaza onder een Israëlische bommenregen heeft geleefd en tussendoor van tien meter onder de grond de VRTnieuwsdienst heeft voorzien van couleur locale over het leven tijdens een genocide? Vanmorgen geland op Zaventem? Laat komen die handel.’
Schols wist meteen: dat varkentje zullen we wel eventjes wassen. Te beginnen met haar kleding. Zijn gaste droeg een arafatsjaal. Dat stemde Bart humoristisch. “U bent wel in vol ornaat.” Hi-hi.
In de beperkte beheersing van de Nederlandse taal van Fatena vond Bart geen argument om haar langer dan twee seconden naar het juiste woord voor gruwel te laten zoeken. Hij wilde immers alleen maar horen: “U sympathiseert dus met terroristen? Sorry, maar wij staan wel aan de goede kant van dit verhaal, waag het dus niet om dat te nuanceren. Daar hebben we hier échte specialisten voor.” Wat klopte, want naast hem zat een lokale universiteitsprofessor heftig te knikken.
De reacties op deze aflevering van De afspraak waren navenant. Die van Parbleu was al te kort, spontaan en niet ter zake: “Schols, smeerlapke.” Maar die van de ombudspersoon van de VRT klonk achteraf vele keren professioneler: “De studio van De afspraak is niet meteen de plaats voor een therapeutisch gesprek”, oordeelde die.
U kunt dat nalezen op VRTNws, maar het kwam hier op neer: “Palestijns mevrouwtje, niet zo hysterisch alstublieft. Welk oorlogje zei u ook alweer? Ga misschien eens naar een peut? Bart kent de sector en kan u wel een paar geschikte adresjes verschaffen.”
Over King Charles alsnog geen nieuws. Maar wij maken ons wel zorgen over het buikje van prinses Kate. Het buikje van Jacotte? We wachten daaromtrent op het verdict van de gespecialiseerde pers, tenzij Bart haar eerst uitnodigt in De afspraak. Hopelijk heeft hij niet te veel commentaar over haar kleren.
En ondertussen maar niet willen sneeuwen.
“Palestijns mevrouwtje, niet zo hysterisch alstublieft. Welk oorlogje zei u ook alweer? Ga misschien eens naar een peut? Bart kent de sector en kan u wel een paar geschikte adresjes verschaffen”
Jo Van Damme is tekstschrijver en werpt elke week een satirische blik op de actualiteit.