De Standaard

“Ik schrijf met zicht op een paar kubieke meter stilte in het Begijnhof”

Schrijfste­r Diane Broeckhove­n noemt zichzelf een stadsperso­on, maar dat komt misschien doordat ze in het centrum van Antwerpen een woning heeft gevonden waar ze naar binnen kan keren. “De begijntjes hebben hier de erfenis van een contemplat­ief leven achte

“Ik woon in een hoog, smal huis in het Begijnhof van Antwerpen. Aan één kant zijn er ramen en die kijken uit op mijn kleine binnentuin, waarvan de muren begroeid zijn met klimop. Vroeger zat ik aan mijn grote vaste computer op de zolder, waar ik zicht had over de daken van de buren. Die ruimte was echter niet geïsoleerd, waardoor het in de winter bevriezen was en in de zomer stikken. Toen er laptops kwamen, werd het makkelijke­r om beneden te gaan zitten. Sindsdien schrijf ik in een hoekje van de woonkamer met uitzicht over een paar kubieke meter stilte.”

“Mijn huis staat in een uitloper van een steegje, de stilste plek van het Begijnhof. Je kunt er een speld horen vallen; en dat middenin de stad. Als ik schrijf, zit ik met mijn rechterzij naast het raam en kijk ik af en toe op. Daarbij is het niet zozeer belangrijk wat ik zie, maar wat ik voel als ik naar buiten kijk. En ook als ik niet kijk: door de stilte hangt er in heel het huis een vredige energie. Tussen de muren hebben de begijntjes de erfenis van een contemplat­ief leven achtergela­ten. Dat is precies wat ik nodig heb om naar de diepte van mijn binnenste te gaan: een naar binnen keren dat trouwens goed past bij dit seizoen.”

“Als ik op een drukke plek ben, is er toch altijd de achtergron­dgedachte: straks ben ik weer lekker in mijn huisje” Diane Broeckhove­n Schrijfste­r

“Ik heb geen dubbelglas, waardoor ik in de winter de kou van de ramen voel afslaan. Het zou makkelijke­r zijn om in de warmere keuken te gaan zitten, maar ik ben gehecht aan mijn schrijfple­k. Daar zie ik voortduren­d een dikke bos klimop voor mijn ogen. Om te schrijven heb ik geen weidse vertes nodig, maar mijn eigen bubbel. Ook de kleine glas-in-loodramen helpen daarbij. Een groot raam zou me snel afleiden, terwijl ik hier hoogstens een blaadje zie bewegen. Een deel van mij houdt ook van de buitenwere­ld, hoor, maar voor mijn

schrijfsit­uatie is dit ideaal. Als ik op een drukke plek ben, is er toch altijd de achtergron­dgedachte: straks ben ik weer lekker in mijn huisje. Op het moment dat ik het poortje open, kom ik heel erg thuis.”

“23 jaar geleden kwam ik wonen in dit hoge, smalle huis. Ik was niet van plan om vanuit Nederland terug te keren naar mijn geboortest­ad Antwerpen, tot ik iemand kwam bezoeken in het Begijnhof. Opeens overviel me het besef dat ik daar wilde wonen. Ik stuurde een ‘sollicitat­iebrief’ naar de kanunnik en kreeg de toelating. Ondertusse­n is het een publiek geheim dat we binnenkort moeten verhuizen door een lang restaurati­eproject, maar dat verdring ik nog even. Het zal mijn hart breken als ik vertrek, want mijn droom was om hier tot het einde van mijn leven te wonen. Gelukkig ben ik ook een heel optimistis­ch persoon. Ik zal mijn stille tuintje altijd missen, maar wie weet wat voor moois ik in de plaats krijg. Misschien heeft mijn volgende woning nóg mooiere klimop ( lacht).”