Loja e fundit
Nëse një ditë do mendojmë se çmenduritë e kanë një fund, them se gabojmë. Në realitetin e sotëm, që duket se i përngjan një matriksi, ndodhitë e pazakonta kanë filluar bëhen aq të shpeshta sa tanimë na janë kthyer në normalitet. E fundit ishte pikërisht ceremonia e hapjes së Lojërave Olimpike në Paris, ku para pak ditësh pati dhe mbylljen e saj. Një eveniment me një mori sportesh, ndjekur nga miliona sy e qindra mijëra vizitorë, jehonën e së cilës e ndjemë më shumë për mesazhet e saj biblike sesa për medaljet fituara. Teknologjia patjetër që po krijon një urë komunikimi, ku i madh e i vogël nuk mbetet pas në informimin përditësor, por edhe ndaj një influencimi të sforcuar. I gjithë ky kaos duket se ka për qëllim deformimin e qenies humane, daljen e saj nga kornizat e edukimit, kulturës, marrëdhënies me Zotin dhe familjen. Parodia sarkastike e “Darkës së Fundit” në ceremoninë e hapjes së Lojërave Olimpike 2024, nxiti mjaft polemika në shoqërinë postmoderniste kudo në botë. Dhe ajo që u vu re më shumë ishte përplasja e madhe mes religjiozëve dhe komunitetit LGBTQ+. Nëse do të shohim atë skenë artistike, perfekte në imperfeksionin e saj dukej qartë se secili aktor kishte dalë tej rolit të një dishepulli apo dhe figurës së shenjtorit, që duhet të përfaqësonte. Secili prej tyre mbartte një tjetër simbolizëm, duke përfaqësuar një gjini, një kohë, një racë apo dhe një krijesë. Dhe kjo gjithçka e ndryshme nga Bibla ndodh jo aq rastësisht. Jetojmë në kohëra të tjera. Arka e Noahs dhe “Darka e Fundit” po humbasin gjurmët e fabulës së tyre. Dhe ajo është gjurma e jetës. Sot fryma moderne e të menduarit, shkëlqimi i një të ardhmeje tjetër dhe të qenurit mendjehapur mbetet një trend ashtu si revolucionet shekujt e kaluar. Kush e njeh historinë do të ngrejë një pyetje tjetër; çfarë ka përtej kësaj? Çfarë sjellin revolucionet? Çdo rrethanë e tillë është provuar në histori se ka sjellë shkatërrim. U provua kjo me revolucionin francez, atë industrial, me revolucionin e tetorit 1917, por dhe me ngjarjet që sollën Hitlerin në pushtet. A kanë të bëjnë këto ndodhi me ndonjë revolucion të ri që po përjetojmë? Është e vetëdijshme që gjithsecili nga ne në këtë jetë duhet të jetë i mbrojtur bazë ligjeve kur ai zgjedh të jetojë si të dojë duke mos u paragjykuar për preferencat apo ndasitë, por çfarë nuk gjej të arsyeshme është bombardimi konstant në imazhe dhe lajme të çfarëdo lloj eventi, ku ndjekja është e gjerë, duke na shpalosur mesazhe të fshehura se tani është koha të ndryshojmë për të hyrë në një epokë të re; atë në të cilën në fakt e kemi jetuar që para përmbytjes së madhe. A po shkojmë drejt një gjendje vetëshkatërrimi? Pse u zgjodh pikërisht, Parisi si vendi ideal për t’i përçuar këto mesazhe? Kush ishin ata që ndezën dritën jeshile të kësaj performance ku përfshihej edhe një i mitur? Këto janë të gjitha dilema/ pyetje që sa na largojnë nga realiteti i përditshëm aq edhe na hapin sytë për të bërë një prognozë për të ardhmen. Franca ecën nën moton e saj “Liri, Barazi, Vëllazëri” që prej revolucionit të shek. 19- të, pavarësisht se kjo moto nuk u institucionalizua kurrë. Mbetet sot ky një slogan i saktë për aq sa pamë në ceremoninë e hapjes zyrtare të Lojërave, regjisori i së cilës i dënuar të qëndrojë përgjithmonë në këtë burgun tonë, e hodhi në skenë në mënyrë brilante nën petkun e termit ART, me një mesazh që u kalua jo pa bujë tek brezat e rinj si një plan afatgjatë për të ardhmen. Ashtu si dashurinë dhe urrejtjen e ndan një fije e hollë në mes, edhe të mirën e të keqen i ndan po kjo fije. Në fund triumfon një logjikë jo dhe aq e arsyeshme për secilin nga ne, dëshirën për të ndjekur rrugëtimin tonë lirisht. Koha po ecën shpejt, njerëzit po bëhen gjithmonë e më pak të ndjeshëm ndaj dhimbjes, emocionit e ndoshta dhe dashurisë. Sepse diçka e re po vjen. Një inteligjencë e re po përpiqet të marrë drejtimin e planetit. Duket se nën Diell ndryshe nga herët e tjera, ka zhvillime të reja…